Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Mijn allerliefste Glenn. Ik zie het in je ogen en nog het meest in je doen en laten. Vanaf morgen heb je vakantie. Zes weken lang. En eigenlijk wil je het niet. Want wat jij wilt moet meteen. Eigenlijk gister al, want zo gaat dat in jouw, hoofdje.  Je wilt leren lezen.  Ik zet het zo apart omdat het zo hoort dat je dat op den duur wilt, maar in jouw geval zo bijzonder. En ik ken je niet anders dan dat alles op jouw tijd zal gaan. Dat is sinds de dag dat je geboren bent. De dagen op de kinder intensive care, je deed het op jouw manier.  En dat is goed. Jij bent goed. Niet altijd makkelijk voor mij en de rest van je omgeving. Want nu betekent dat vooral al een paar weken veel boosheid en frustraties. Je bent klaar in je klas en t wordt er thuis niet gezelliger op. Ik blijf benoemen dat je graag door wilt naar de volgende klas, dat ik dat snap en dat het mag maar dat er voor alles een tijd is. Voor even wordt je daar weer een beetje rustiger van totdat we weer een keer zeggen

Ik vroeg me af of alles er altijd al zo uit had gezien. Zo grijs en een beetje grauw? Ik liep in de Walstraat en er floten vogels zo hard dat ik ervan stil bleef staan. Alsof ik wilde roepen dat ze t ook wel even wat stiller mochten doen.  De auto's reden hard - of ik zo langzaam. De wereld groot en ik voelde me nietig klein. Wat doe ik hier? Vroeg ik me een paar keer af. Net als die smaak die weg is. En mn reuk. Zou dat ooit nog terugkomen? Zal het ooit nog eens een beetje van het oude worden? De lucht iets blauwer en de zon iets minder fel? Ik liet iets achter in die 2 weken thuis. Alsof je weerkeert uit de bajes zei ik tegen mensen. Ze bulderden het uit.  'Alsof je denkt, wat is dit? Is dit de wereld waarin ik leef?'  Natuurlijk weet ik dat ook ik weer ga meedraaien in die wereld die al draaide. Dat deed ik bijna 8 jaar geleden immers ook, al dan niet op een andere manier, maar toch een beetje hetzelfde.  Maar voor nu voel ik me een beetje een vreemdeling. Een beetje vre

Mijn zoon liet gister zijn auto in de wc vallen, onderin de pot. Ik zei hem er afscheid van te nemen. Hij zou niet meer terugkomen.  Tranen vulden zijn ogen en een hartverscheurend gehuil vulde het huis. En ik, ik deed met hem mee. "Dag auto, ik ga je missen" en we knuffelden en kroelden. Ik weet het lieve jongen. Ik weet het.  De laatste dagen vullen mijn gedachten zich met die aan jou. Zo kreeg ik mezelf matig tot niet in beweging. Ik kan alleen maar denken aan hoe je je moet hebben gevoeld, die donderdagavond. Was je eenzaam? Werd je overspoeld door je emoties? Zou er nog iets geweest zijn wat het had kunnen veranderen? Tegelijkertijd vullen m'n ogen zich met tranen, want het is onomkeerbaar. Je bent er niet meer. Ik wist dat het niet makkelijk voor je was, het leven ansich. Ik kan onmogelijk boos zijn. Ik weet hoe het leven zijn kan. Daarom doet het pijn tot in de hoeken van mn hart.  Je hoorde er al zolang bij op de momenten dat ik je tegen kwam bij de mensen die vee

1. Hoe doen mensen t toch? 'We gaan er weer iets moois van maken hoor, deze 2e lockdown!' Ik hoor het met enige bewondering aan en tegelijkertijd een soort van afgrijzen. Bah! Hoe kun je dit nou een mooie tijd noemen... 1.b Ik zal dan vast een beetje jaloers zijn. De laatste weken en maanden waren op z'n zachts geen pretje. Veel stress en zorgen (voor) was het hoofdthema. Nu de rust enigzins terugkeerde namen angst en paniek en donkere gedachten het over. Een logisch gevolg maar alles behalve leuk. Blijkbaar ben ik dan wel zo sterk dat alles eigenlijk 'gewoon' door blijft gaan, al is dat dus wel met een donkere wolk boven m'n hoofd. Maar weet je, die moet er dan maar gewoon even blijven hangen. Ik zie t al zoveel om me heen. Je moet vooral genieten en meteen naar de dokter. Of juist niet. Er wordt niet meer over gesproken of nief meer gevoeld. Alles weggepoetst. Eigenlijk het grootste vergif voor je ziel. Tranen mogen vloeien. Het werkt juist helend. Ik kan het

1. Ik bleek er toch niet zo aan toe. Het is alsof je niet goed in slaap kunt komen. Mn ei kon ik niet kwijt. In deze 2e week van haar schoolperiode bleek ik het minder goed te kunnen. Ik mis iets. Of eigenlijk iemand. Ik mis Livia.  2. In mn gedraai en al kijkend op de klok, kwam er niet heel veel uit m'n handen. Het liefst bleef ik zitten met koffie in mn handen en dat deed ik dan ook maar gewoon. Soms is t nou eenmaal zo en moet je het niet willen om er iets aan te veranderen.  3. We gingen wandelen. Vier kilometer zei de route. Volgens mijn kinderen en stappenteller waren het er veel meer. Het voelde als 20 met hun erbij. Onderweg hadden we de nodige strubbelingen. "Zullen we terug naar de auto?" Ja daar gaan we ook heen lieverd. Over 3 km en 800 meter zullen we er zijn. "Mama, mn benen zijn moe". Ik kan best lief zijn maar op een zeker moment wordt dat iets minder, na ook nog kindergeruzie. "Zit niet te zeiken! Gewoon doorlopen nu!" Foei moeder. En

Liefst meisjeskind,  Over een paar dagen ben je jarig. Je hebt t er al vaak over. Belangrijkst is wat je krijgt aan kadootjes. Prio 1. Gelukkig kun je er wel van slapen, dus kun je uitgerust je kadootjes uitpakken.  Je wordt gewoon 4. Ik vind het gewoon ongeloofwaardig. Gister werd je namelijk nog geboren.  Wat een geluk hebben wij met jou. Meestal als een zonnetje verlicht je de dag. Je begrijpt je broer vaak beter dan wie dan ook en je bent zijn beste vriend - en andersom. Ik wil niet vergelijken - maar automatisch doe ik het toch. Het gaat allemaal zo anders. Het rare is dat ik daar nog iedere dag verwonderd over kan zijn. Want wat het ook is, je broer was mijn referentie. Ik wist niet dat het ook heel anders kon. Een kind zonder streep op haar borstkas (die ze dan eigenlijk wel wil, want wil alles hetzelfde als Glenn). Een goed voorbeeld is die dag 3 weken na jouw geboorte. Ik zat maar te wachten en te wachten tot het mis zou gaan en ik naar het ziekenhuis zou moeten om je weer bet